miércoles, 6 de junio de 2012



Un té diferente ()Un té diferente
 

O sábado descubrín un sitio diferente para tomar un café*: O COFFEE BAR ABBEY ROAD.  

No Porto de Curuxeiras, no muelle de Ferrol, instalaron haberá uns meses un espectacular autobús londinense de dous pisos. O típico bus vermello de Londres que, neste caso, está acondicionado como cafetería. Recomendo a todo o mundo que non perda a oportunidade de visitalo e gozar dun té mirando o mar.


Para os nenos é toda unha novidade e encántalles. O sábado á mañá había alí arredor dunha media docena de cativos entusiasmadisimos.

Este tipo de iniciativas son estupendas. Un moi bo xeito de revitalizar a cidade departamental, de darlle vida e cor.

Podedes ver máis datos do COFFEE BAR ABBEY ROAD na Voz de Galicia.

*[Digo café polo costume social existente. Todo o mundo di "quedar para tomar un café" aínda que se tome outra cousa. Eu son desas, das que toman outra cousa porque o café non che vai nadiña. Eu son de té. Hai quen é de Pepsi e quen o é de Coca Cola. Pois neste caso hai quen é de café e quen o é de té. E esa do té son eu.]

  

  
El sábado descubrí un sitio diferente para tomar un café*: El COFFEE BAR ABBEY ROAD.  

En el  Puerto de Curuxeiras, en el muelle de Ferrol, instalaron hace unos meses un espectacular autobús londinense de dos pisos. El típico bus rojo de Londres que, en este caso, está acondicionado como cafetería. Recomiendo a todo el mundo que no se pierda la oportunidad de visitarlo y de disfrutar de un té mirando al mar.
Para los niños es  toda una novedad y les encanta. El sábado por la mañana había allí alrededor de media docena de chavales entusiasmadísimos.

Este tipo de iniciativas son estupendas. Un muy buyen modo de revitalizar la ciudad departamental, de darle vida y color.

Podes ver más datos del COFFEE BAR ABBEY ROAD en La Voz de Galicia.


*[Digo café por la costumbre social existente. Todo el mundo dice "quedar para tomar un café" aunque  se tome otra cousa. Yo soy de esas, de las que tomas otra cosa porque el café no me va nadita. Yo soy de té. Hay quien es de Pepsi y quien es de Coca Cola. Pues en este caso hay quien es de café y quien es de té. Y esa del té son yo.]


viernes, 1 de junio de 2012


Primeiro de xuño () Primero de junio

Pasaron xa trece anos dende aquel primeiro de xuño en que abuela Lola morreu. Sen embargo o paso do tempo non fixo que ninguén na casa esquecéramola nin un chisco. Constantemente está presente nas nosas conversas, nos nosos recordos e, por suposto, nos nosos corazóns.
Hoxe levámoslle flores, as súas flores, flores da súa horta. Dende logo non habería outras que lle gustasen máis.
Fai anos describín así como me sentín coa súa falta:


FOISE


Sentíame totalmente baleira, acababa de perder a alguén e a desesperación apoderábase do meu ser. A súa visión exhalando o seu último minuto de vida, a súa cara compunxida e, finalmente, a tranquilidade que se lle adiviñaba no rostro xusto no momento de marchar, era demasiado para min. A man que eu estaba a suxeitar perdera toda a súa forza e a vida escapábaseme das mans. Nada podía facer, a miña impotencia ante as leis naturais da vida e da morte era total.
Tiña gañas de berrar, de pedirlle explicacións, de ordearlle que se erguera, prohibirlle que se fora... Por que? Como podía facerme algo así?
Durante meses, esa imaxe non me abandonou, era a miña máis fiel compañeira, arrastrábame con ela e non me deixaba avanzar, continuar coa miña vida. A sensación de soidade e desamparo estaba presente a cada instante, sentía unha grande ausencia, a ausencia da súa vida, da súa presenza, da súa face, do seu sorriso, das súas palabras, das súas queixas...
En todo notábase a súa falta: unha habitación deserta, un sofá baleiro, un prato ausente na mesa... Só estaba presente e seguía a vivir no recordo, no meu recordo, nos nosos recordos.

Pouco máis hai que dicir...



Ya pasaron trece años desde aquel primero de junio en que abuela Lola murió. Sin embargo el paso del tiempo no hizo que nadie en casa la olvidáramos ni una pizca. Constantemente está presente en nuestras conversaciones, en nuestros recuerdos y, por supuesto, en nuestros corazones. .
Hoy le llevaremos flores, sus flores, flores de su huerta. Desde luego no habría otras que le gustaran más. 
Hace años describí así como me sentí con su falta: 


SE FUE



Me sentía totalmente vacía, acababa de perder a alguien y la desesperación se apoderaba de mi ser. Su visión exhalando su último minuto de vida, su cara compungida y, finalmente, la tranquilidad que se le adivinaba en el rostro justo en el momento de marcharse, era demasiado para mi.  La mano que yo estaba sujetando perdiera toda su fuerza y la vida se me escapaba de las manos. Nada podía hacer, mi impotencia ante las leyes naturales de la vida y la muerte era total. 
Tenía ganas de gritar, de pedirle explicaciones, de ordenarle que se levantara, prohibirle que se fuera... ¿Por qué? ¿Cómo podía hacerme algo así?
Durante meses, esa imagen no me abandonó, era mi más fiel compañera, me arrastraba con ella y no me dejaba avanzar, continuar con mi vida. La sensación de soledad y desamparo estaba presente a cada instante, sentía una gran ausencia, ausencia de su vida, de su presencia, de su cara, de su sonrisa, de sus palabras, de sus quejas...
En todo se notaba su falta: una habitación desierta, un sofá vacío, un plato ausente en la mesa... Sólo estaba presente y seguía viviendo en el recuerdo, en mi recuerdo, en nuestros recuerdos.


Poco mas hay que dicir...