miércoles, 21 de marzo de 2012

Flan de laranxa () Flan de naranja

  
Hoxe toca cociñar. A primeira vez na breve historia deste blog (e non será a última!). Pero o certo é que a estrea non podía ser mellor: un flan de laranxa que en canto sintades o seu riquisimo gosto cítrico nas papilas gostativas repetiredes seguro. A min encántame ese punto ácedo que ten e a súa textura suave en boca.

O primeiro paso é revisar na cociña se temos tódolos ingredentes (cousa non moi difícil posto que a receita é moi sinxela e non leva ningún ingredente raro). Ademais de ser moi fácil de preparar tamén é rápido, arredor duns quince minutos. E é que o flan de laranxa teno todo: é fácil, rápido, sano e sobre todo DELICIOSO.

Precisamos:


* 5 laranxas (mellor se son da propia horta porque son máis saborosas. Teñen que dar medio litro de zume)
* 1 Iimón (o zume)
* 200 gramos de azucre
* 2 culleiradas de fariña fina de mainzo (tipo Maizena)



Imos aló:
Nunha cazola fervemos o zume das laranxas e o limón misturado co azucre.
Logo, desfacemos a  fariña en seis culleiradas de auga fría e engadímolo á mistura. 
Removemos cunha culler de madeira

Unha vez que ferveu vertémolo nunha flaneira mollada e deixar enfriar no frogorífico un par de horas. Anque o mellor, é prepar o flan o día anterior porque vai quedar con maior consistencia.
Xa me diredes se é ou non un postre moi saboroso ademais dunha forma divertida de tomar froita para os máis pequenos. En casa este flan é todo un éxito.




()()()()()()()()()()()()()()()()()()()



Hoy toca cocinar. La primera vez en la breve historia de este blog (!y no será la última!). Pero lo cierto es que el estreno no podía ser mejor: un flan de naranja que en cuanto  sintáis su riquísimo guosto cítrico en las papilas gostativas repetiréis seguro. A mi me encanta ese punto ácido que tiene y su textura suave en boca.
El primer paso es revisar la cocina para ver si tenemos todos los ingredientes (cosa no muy difícil ya que la receta es muy sencilla y no lleva non ningún ingrediente raro) . Además de ser muy fácil de preparar también es rápido, apenas unos quince minutos. Y es que el flan de naranja lo tiene todo: es fácil, rápido, sano y sobre todo DELICIOSO.

Necesitamos:

* 5 naranjas (mejor si son del propio huerto porque son más sabrosas.Tienen que dar medio litro de zumo)
* 1 Iimón (el zumo)
* 200 gramos de azúcar.
* 2 cucharadas de harina fina de maíz (tipo Maizena)


Vamos allá:
En una cazuela hervimos el zumo de las naranjas y del limón mezclado con el azúcar.
Luego, deshacemos la harina en seis cucharadas de agua fría y la añadimos a la mezcla.
Removemos con una cuchara de madera y cocinamos dos minutos más después de que hierva.
Una vez que ha hervido lo echamos en una flanera mojada y lo dejamos enfriar en el frigorífico un par de horas. Aunque lo mejor es preparar el flan el día anterior porque va a quedar con mayor consistencia.
Ya me diréis si es o no un postre sabroso además de una forma divertida de tomar fruta para los más pequeños. En casa este flan es todo un éxito.




jueves, 8 de marzo de 2012

Lilith () Lilith
Hoxe é o día internacional da muller. E para conmemorar este día propóñovos escoitar o tema "Lilith" do álbum de Pedro Guerra "Hijas de Eva" (2002) onde o cantautor denuncia a situación de discriminación que sufriron e sufren as mulleres no mundo. O resto das cancións de "Hijas de Eva"  (Burka, Pobres, Rosario, Eva, Niña, Madres, Malicunda, etc.) tampouco teñen desperdizo. Dito queda.


Hoy es el día internacional de la mujer. Y para conmemorar este día os propongo escuchar este tema del álbum de Pedro Guerra "Hijas de Eva" (2002) donde el cantautor denuncia la situación de discriminación que sufriron y sufren las mujeres en el mundo. El resto de las canciones de "Hijas de Eva" (Burka, Pobres, Rosario, Eva, Niña, Madres, Malicunda, etc.) tampoco tienen desperdicio. Dicho queda.

LETRA:
"¿Quién fue la primera mujer
la que se hartó de vivir para Adán
y se marchó del Edén?
¿Quién fue la mujer que pasó
del paraíso del bien y del mal
y sin pensarlo se fue?
Ni heroína, ni princesa,
ni voluble, ni perversa,
crece libre y no se deja
someter.
¿Quién fue la mujer que también
surgió del polvo y la arcilla y no fue
hueso del hueso de Adán?
¿Quién fue la mujer que creció
en la subversión y no quiso entender
el sexo sin libertad?
Ni heroína, ni princesa,
ni voluble, ni perversa,
crece libre y no se deja
someter.
Lilith fue la primera mujer,
Lilith fue la primera mujer,
la primera mujer.
¿Quién fue la mujer que cansada
de vivir infeliz y atrapada
se decide a volar?
¿Quién fue la primera mujer
que independiente en su forma de ser
no se dejó gobernar?
Ni heroina, ni princesa,
ni voluble, ni perversa,
crece libre y no se deja
someter.
Lilith fue la primera mujer,
Lilith fue la primera mujer,
la primera mujer."


  Primeira representación de Lilith.
Terracota con restos de policromía (2025-1594 a.C.)
() Primera representación de Lilith.
Terracota con restos de policromía (2025-1594 a.C.)
                      




martes, 6 de marzo de 2012

Educando en boas maneiras? () ¿Educando en buenas maneras?

Unha fermosa tarde de sábado.
Unha rúa peonil dunha cidade.
Unha familia paseando: o pai, a nai, o avó, a avoa e, por suposto, un neno. Un pequeno duns tres anos brincando feliz da man do seu proxenitor.
Todo normal.
Ata que tan marabillosa postal tórnase grotesca.
De repente o pai do pequeno lánzalle con ímpetu un esgarro á cara ante a indiferencia do resto dos adultos.
O cativo tralo susto inicial rompe a chorar a bágoa tendida.
Entón, a avoa aloumíñao e trata de calmalo á vez que reprende, sen moito aquel, ao fillo e interrógao polo feito.
Éste todo cheo de razón resposta: "Así aprenderá para toda la vida que no se escupe en la calle".
Novamente, silenzo que só racha o choro do crío.
Non sei vós co que conto pero eu quedei coa boca aberta ante a escena.
Sinceiramente, nunca tal cousa vira.
É esa maneira de educar?
Dá medo pensar que cando unha chegue a ser nai poida actuar de xeito semellante.
Éntranme arrepíos.


Una hermosa tarde de sábado.
Una calle peatonal de unha ciudad.
Una familia paseando: el padre, la madre, el abuelo, la abuela y, por supuesto, un niño. Un pequeño de unos tres años saltando feliz de la mano de su progenitor.
Todo normal.
Hasta que tan maravillosa postal se vuelve grotesca.
De repente el padre el pequeño le lanza con ímpetu un escupitajo a la cara ante la indiferencia del resto de los adultos.
El  chaval tras el susto inicial rompe a llorar a lágrima tendida.
Entonces, la abuela le da unos mimos y  trata de calmarlo a la vez que reprende, sin mucho ímpetu, al hijo y lo interroga por el hecho.
Éste todo lleno de razón responde: "Así aprenderá para toda la vida que no se escupe en la calle".
Nuevamente, silencio que sólo rompe el lloro del crío.
No sé vosotros con lo que cuento pero yo quedé con la boca aberta ante la escena.
Sinceramente, nunca tal cosa vi.
¿Es esa manera de educar?
Da mIedo pensar que cuando una llegue a ser madre pueda actuar de manera parecida.
Me entran escalofríos.

viernes, 2 de marzo de 2012

Escoitar () Escuchar

En xeral, todos oímos constantemente. Oímos o boreo da rúa, oímos o que dí a tele e a radio, oímos as pisadas da xente que vai diante e tras nós pola beirarúa, os pitidos dos coches, os berros dos cativos xogando no parque, o run run das veciñas …

Oímos pero non escoitamos.

Nun mundo de caos como o é este no que vivimos, ás veces merece a pena botar o freo e escoitar. Escoitar polo simple pracer de facelo, de compartir un anaco do noso tempo con alguén que precisa que o escoiten para non sentirse tan só, para desafogarse, para compartir unha historia fermosa...

O sábado atopei a Julia, unha octoxenaria redondiña e doce como as avoas dos contos (concretamente, recórdame á avoa de Teo, unha das miñas series de libros preferidas cando nena), cunha voz que che aloumiña paseniñamente. Julia, que me coñece dende pequena, cada vez que me ve sorrime con tenrura e agarda o meu saúdo e unha pequena parrafada. É boa conversadora e conta no seu haber cunha ampla sabedoría popular en forma de refráns e ditos coma este último co que me agasallou  e que aprendeulle seu pai cando nena: “A preguiza morreu de sede na beira do río por non baixar a beber”.
Non ten nin fillos nin netos e vive soa tras a morte do seu home. O seu día a día transcorre en silenzo. O silenzo daqueles que non poden estar ou non queren estar ó seu redor para facerlle compaña. E o silenzo que xera a súa sordeira.

Falamos un bo anaco e eu, sobre todo, escoitei. Escoitar a alguén que o precisa e o agradece faite sentir ben. O sábado eu tiña presa pero mereceu a pena pararme con Lourdes, levei moi bo pago.

O pago: o seu sorriso e o brilo dos seus ollos durante os preto de corenta minutos de deixala falar, escoitala e manter unha “especial” conversa con ela. E digo especial porque aínda falándolle alto e moi de preto, Julia, non sempre oe o que lle dis pero si sabe que a escoitas. Con iso basta.


En general, todos oímos constantemente. Oímos el barullo de la calle, oímos lo que dice la tela y la radio, oímos las pisadas de la gente que va delante y detrás de nosotros por la acera, los bocinazos de los coches, los gritos de los niños jugando en el parque, el run run de las vecinas…

Oímos pero non escuchamos.

En un mundo de caos como lo es éste en el que vivimos, a veces merece la pena echar el freno y escuchar. Escuchar por el simple placer de hacerlo, de compartir un pedazo de nuestro tiempo con alguien que necesita que lo escuchen para no sentirse tan solo, para desahogarse, para compartir una historia bonita…


El sábado encontré a Julia, una octogenaria redondita y dulce como las abuelas de los cuentos (concretamente, me reuerda a la abuela de Teo, una de mis series de libros preferidas cuando era niña), con una voz que te acaricia despacio. Julia, que me conoce desde pequeña, cada vez que me ve me sonríe con ternura y espera mi saludo y una pequeña charla. Es buena conversadora y cuenta en su haber con una amplia sabiduría popular en forma de refranes y dichos como este último que me regaló y que le enseñó su padre cuando era niña: “La pereza murió de sed a la orilla del río por no bajar a beber”.
No tiene hijos ni nietos y vive sola tras la muerte de su marido. Su día a día transcurre en silencio. El silencio de aquellos que no pueden estar o no quieren estar a su lado para hacerle compañía. Y el silencio que genera su sordera.

Hablamos un buen rato y yo, sobre todo, escuché. Escuchar a alguien que lo necesita y que lo agradece te hace sentir bien. El sábado yo tenía prisa pero mereció la pena pararme con Julia, llevé muy buen pago.

El pago: su sonrisa y el brillo de sus ojos durante unos cuarenta minutos de dejarla hablar, escucharla y mantener una “especial” conversación con ella. Y digo especial porque aún hablándole alto y muy cerca, Julia, no siempre oye lo que le dices pero lo que si sabe es que la escuchas. Con eso basta.